Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η συγκεκριμένη ημέρα επιλέχθηκε από την Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών το 1999 «με στόχο να υποστηρίξει τη γλωσσική πολυμορφία μέσω της ποιητικής έκφρασης και να αυξήσει την ευκαιρία να ακουστούν οι γλώσσες που απειλούνται με εξαφάνιση».
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, οι μαθητές του Α1 και του Β1 τμήματος, κατά την πρώτη και δεύτερη διδακτική ώρα αντίστοιχα, διάβασαν ποιήματα του Τρικαλινού ποιητή Ηλία Κεφάλα από την ποιητική συλλογή «Τα Χαϊκού των Αιώνιων Εποχών» και στη συνέχεια με την καθοδήγηση της φιλολόγου Καμπλιώνη Αρετής, αφήνοντας ελεύθερη την ευαισθησία και την δημιουργικότητά τους, έγιναν για λίγο ποιητές και έγραψαν τα δικά τους χαϊκού. Το χαϊκού είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα με συνολικά 17 συλλαβές που οργανώνονται συνήθως σε 3 στίχους με 5,7 και 5 συλλαβές σε καθέναν από τους τρεις στίχους. Είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο.
Επιπρόσθετα, για τη Δημιουργική – Ποιητική Γραφή από μαθητές του Β2 με υπεύθυνη την κα Καλαμαρά Ευαγγελία, Φιλόλογο, διαβάστε ΕΔΩ.
Παραθέτουμε κάποια από τα χαϊκού που εμπνεύστηκαν οι μαθητές μας καθώς και το ποίημα «Μαμά Φοβάμαι» που έγραψε η μαθήτρια μας Στελλίνα Γιαννούλα.
Αγάπη μόνο
κι ο κόσμος ολόγυρα
γεμίζει με φως. (Α.Κ.)
Μέσα στη φύση,
ο θρίαμβος της ζωής,
χίλια χρώματα. (Α.Κ.)
Η φύση γύρω
ένας τόπος όνειρο.
Χαρά στην ψυχή. (Ελένη Γκούμα, Β1)
Τα μάτια σου
ήλιος και φεγγάρι
φεγγοβολούνε. (Έλενα Λαζογιάννη, Β1)
Φύση κόκκινη
Θρύλος μέσα στην καρδιά,
ως στο κόκκαλο. (Κωνσταντίνος Γαλάνης, Β1)
Φεύγει ο ήλιος.
Δεν χαμογελάει πια.
Χάνει το φως του. (Στελλίνα Γιαννούλα, Β1)
Ένα δασάκι
με χρώματα φωτεινά
Θα είσαι εκεί. (Έλενα Κόπανου, Β1)
Ήλιος φωτεινός,
στον γαλανό ουρανό,
χαρά προκαλεί. (Νίκος Γιαννάκος, Β1)
Του καλοκαιριού
ο όμορφος ουρανός
βρήκε την Ελλάδα. (Λυδία Μαλέμη, Α1)
Μέσα στη χαρά
η λύπη διασπάστηκε,
η φύση γελά . (Χαρά Μπουρνάζου, Α1)
Ο ήλιος βγήκε.
Τα λουλούδια άνθησαν.
Το γέλιο ηχεί. (Εβελίνα Μπαταγιάννη, Α1)
Το φεγγάρι μας,
κόκκινο και σήμερα,
φωτίζει λαμπρά. (Βαλέρια Κοντού, Α1)
ΜΑΜΑ ΦΟΒΑΜΑΙ
Φοβάμαι για το αύριο .
Θα βγει ο ήλιος;
Kι αν η νύχτα είναι
πολύ σκοτεινή;
Φοβάμαι πως τα άστρα
απόψε δεν θα λάμψουν.
Το φεγγάρι θα μείνει μόνο
ή μήπως δεν βγει ούτε αυτό;
Μαμά φοβάμαι
Φοβάμαι πως το σκοτάδι
δεν θα φύγει ποτέ…
ούτε από τον ουρανό,
ούτε απ’ το μυαλό μου.
Μαμά κοίτα !
Πέρασε καιρός, μα είμαι
ακόμα εδώ.
Πέρασε καιρός,
μα ο ήλιος βγήκε
Πέρασε καιρός, μα τα άστρα
επιτέλους έλαμψαν.
Κάνουν παρέα στο φεγγάρι
Μαμά κοίτα!
Πέρασε καιρός, πολύς καιρός!
Μα το σκοτάδι έφυγε.
Έμεινε μόνο φως
Μαμά, δες με
Έπαψα να φοβάμαι το σκοτάδι! (Στελλίνα Γιαννούλα, Β1)
Η ποίηση είναι τέχνη ισάξια με κάθε άλλη, είναι ένας τρόπος να εκφράσεις τα συναισθήματά σου και τους προβληματισμούς σου για αυτά που βιώνεις και βλέπεις γύρω σου.
Η Αναγνωστοπούλου Αθανασία Μαθηματικός του 9ου Γυμνασίου Τρικάλων, από το 2017 συμμετέχει με ποιήματά της στο “ποιητικό συμπόσιο” που διοργανώνει κάθε χρονιά το 3ο Γενικό Λύκειο Τρικάλων “Οδυσσέας Ελύτης”. Για τη χρονιά 2023-2024 θα συμμετάσχει με το ποίημα: Η ζωή που φεύγει…
Η ζωή που φεύγει
Σκοτάδι και θλίψη παντού
μονάχα οι άγγελοι του ουρανού
είναι αυτοί που ανατέλλουν τον ήλιο
στον βυθό του κακού.
Οι ανθρώπινες σχέσεις μαύρος χρυσός
διαμάντι κρυφό ο χρόνος ο καθημερινός.
Τα χαμόγελα αχνά και τα δάκρυα στεγνά
ματώνουν την καρδιά ,παγώνουν τη ματιά
σε θολωμένα νερά.
Η ελπίδα, σκοτεινή και μακρινή
θυμίζει απόσταση σε άγονο νησί.
Η ζωή, στιγμές μοναδικές
που αφήνουν το αποτύπωμά τους
πάνω σε επιφάνειες υγρές.
Οι ανθρώπινες φιγούρες, σκιές μοναδικές
μοιάζουν με κούκλες παλιές
γεμάτες αναμνήσεις σε παιδικές σκηνές.
Αναγνωστοπούλου Αθανασία (Μαθηματικός)